Blog Liz Barclay: ‘Valegro en ik gaan op reis naar…’

Valegro en ik gaan op reis, naar Nederland. Ik met het vliegtuig en hij waarschijnlijk op de vrachtwagen met de ferry. We gaan naar de hengstenkeuring in Den Bosch. Ik om te kijken… en hij om bekeken te worden. Hopelijk ook om zijn fokkers, Joop en Maartje Hanse, in het zonnetje te zetten.

Londen

Valegro gaat daar weer laten zien hoe hij de harten van de paarden- en dressuurliefhebbers kan bespelen, want dat doet ie. Enkele weken geleden, op de grote paardenshow Olympia in Londen, heeft hij officieel afscheid genomen en als je hem dan zo ontspannen aan een volledig lange teugel, met die prachtige onschuldige ogen van hem, het uit hun dak gaande publiek zag bekijken; Charlotte enthousiast zwaaiend  terwijl haar andere hand enthousiast op Valegro’s nek klopte, met de teugels helemaal loshangend op zijn fraaie nek; nou dan werd je echt he-le-maal week van binnen. De eerste keer dat ik hem zag was toen ik, samen met een vriendin/pupil op haar bank met gezellig een glaasje witte wijn erbij, naar de freestyle gedurende de Olympische spelen in Londen zat te kijken.

Lichtvoetig

Juist ook, als ik naar het hoogste niveau kijk, moet ik als trainer van mezelf kritisch blijven. De kleinste foutjes proberen te zien, daar leer je zo ongelofelijk veel van. Maar, tegen de tijd dat Valegro op de slagen van de Big Ben iedere keer maar weer, zo lichtvoetig als een balletdanser, zijn voorbeen de grond liet aanraken, toen moest ik toch echt mijn neus snuiten. Ik weet, de muziek had er veel mee te maken, maar ja, het is een kur op muziek, dus dat mag dan toch?
In zijn vrije stap was toen een heel klein momentje waar je kon zien dat Valegro  ooit een hoofdschudder was en hoe knap Charlotte, met haar prachtige stille handen, zijn hoofd de steun gaf die Valegro nodig had om dat nooit en te nimmer te laten zien op de momenten dat de spanning toch het hoogst moet zijn geweest. Dat was ook het moment dat ik zo enorm veel respect heb gekregen voor die twee. Charlotte nog zo jong en Valegro misschien niet eens het meest extravagant bewegende dressuurpaard.

Nederlandse wortels

Ik volg nog steeds de Nederlandse hippische pers en er was toen best veel over te doen, over die gouden medaille, of hij hem wel echt verdiend had, en ook dit keer, in Rio, werd weer met wat nijd geschreven. En ik… ik, als Nederlandse wonende in Engeland, ben dubbeltrots. Mijn Nederlandse wortels op het feit dat wij echt de allerbeste sportpaarden in de hele wereld hebben gefokt. En mijn dertig Engelse jaren zorgen ervoor dat ik het geweldig vind hoe Engeland zich in de dressuur, wat toch echt ooit hun allerzwakste kant was, hebben geprofileerd. Ik heb dit dichtbij, zelfs van binnenuit, meegemaakt, en gezien hoe ontzettend hard daarvoor gewerkt is.

Carl Hester

Maar als we het over Charlotte en Valegro hebben dan hoort Carl Hester natuurlijk voorop. Hij is degene geweest die zijn ego zo prachtig aan de kant heeft gezet om die twee naar de plek te helpen waar ze uiteindelijk gekomen zijn. Gelukkig heeft hij daar niet alleen zeer veel waardering voor gehad, maar door gestadig door te werken met die heel niet makkelijke Nip Tuck, zit er nog altijd een stijgende lijn in zijn roem. Op Olympia wonnen ze de freestyle. Als Carl echt zo zenuwachtig is als hij zelf ooit zei in een interview dan wordt mijn petje-af voor hem alleen maar groter. Daarbij, zijn eigen freestyle zat er nog niet op of hij stond alweer aan de rand van de ring de proef van zijn pupil Hayley Watson-Greaves met te bekijken die met haar paard ’Squeeky’ een prachtige vijfde plaats behaalde. Daarna gelijk de ring weer in voor het ‘grote afscheid’. Wat een dag!

Schade aan de mond

En nu kan ik er echt niet langer meer omheen. Ik ging er, toen ik hier dertig jaar geleden begon te trainen, prat op over hoe wij al op de Landelijke Rijvereniging met twee teugels aan de trens leerden met een mooie vrije stangteugel te rijden. Zo deden wij nooit schade aan de mond van ons paard want pas als we dat onder knie hadden mochten we het ‘in het echt’ proberen. Dit, terwijl in Engeland het heel gewoon was om voor shows een vier-jarige een stang en trens in de mond te duwen en dan ook nog eens met lekker veel spanning op de stangteugel. Ik ben bang dat dat nu wel heel anders gesteld is. Het zijn juist de Engelsen die op de internationale wedstrijden hun paarden het meest ontspannen laten lopen, met beide teugels op de juiste plek, waardoor de meest moeilijke delen van hun proeven eruit zien alsof hun paarden het een fluitje van een cent vinden en, na echt keurig vierkant stil te hebben gestaan, zonder spontane piaffe pasjes, volledig ontspannen de baan weer verlaten.

Signaal

Daarmee geven zij het juiste signaal naar de rest van de dressuurwereld. Dit heeft Engeland volgens mij echt aan Carl Hester te danken en ik denk dat andere landen daar ook een voorbeeld aan kunnen nemen.

---

Liz Barclay blogt voor Hoefslag. Ze is naast dressuurtrainer in het Engelse Cornwall ook auteur van het boek ‘The farmer, the coal merchant, the baker’. In dit boek blikt ze terug naar haar jeugdjaren in Gelderland waar ze veel leerde van fokkers Henk Nijhof en Johan Venderbosch en trainers Roeli Bril en Jan Oortveld. Een echte ‘must read’ voor iedere paardenliefhebber, ook als je niet uit Gelderland komt. Meer informatie over dit boek